Genialny matematyk, który nie dąży do odkryć dla samej wiedzy, lecz dla więzi, jakie dzięki nim tworzy. Dla Banacha matematyka to most prowadzący do przyjaźni, zabawy i chwil pełnych intelektualnych wyzwań z przyjaciółmi. Jego przekonanie, że mężczyzna powinien wychować syna, zbudować dom i zasadzić drzewo, wynika z tęsknoty za tym, czego brakowało mu w dzieciństwie — korzeniami, stabilnością i poczuciem przynależności. Gdy II wojna światowa rzuca cień na Lwów, jego decyzja o pozostaniu odzwierciedla głęboką lojalność wobec domu i bliskich. Kiedy wojna rozbija jego świat, zmaga się z samotnością i nałogiem palenia, z którym syn błaga go, aby zerwał. Mimo wszystko Banach kurczowo trzyma się nadziei, że jego dziedzictwo — rodzina oraz matematyka, która zbliżyła do siebie tak wielu — przetrwa zniszczenia wojenne. Jego genialność równa się jedynie ogromnej cenie, jaką płaci za wierność ludziom i miastu, które kocha.